ഒന്നുറക്കെ കരയണമെന്നു തോന്നുബോള്‍
കുടയെടുക്കാതെ ആര്‍ത്തലച്ച്
ഒരു മഴ പൊഴിഞ്ഞാല്‍ മതി...
എല്ലാം ആരുമറിയാതെ അതില്‍ അലിയിക്കാം.....
ഇരുളിന്‍റെ ആ കറുത്ത പുടവയുമായ്
വന്നു പുല്‍കിയാല്‍ മതി നിന്നെ
അറിയിക്കാതെ അതിനുള്ളിലെ
ഒറ്റപ്പെടലിന്‍റെ ചില്ലുകൊട്ടാരത്തില്‍
ഏകനായ് ഞാന്‍ മാത്രമാകാം....
മനസു കേഴുബോള്‍
മലഇടുക്കുകളിലലയടിച്ച തേങ്ങലാകാം
അരുമറിയാതെ ആരെങ്കിലും
കേള്‍ക്കുമെന്ന പ്രതീക്ഷയില്‍
തലയടിച്ച് നാലു
ദിക്കുകളിലൊന്നില്‍ ഞാന്‍ വീണുറങ്ങാം.....
ഉദയ സൂര്യന്‍റെ
പൊന്‍ കിരണങ്ങളേറ്റു വാങ്ങി
ആ ഉലയില്‍ വീണൊരു
മഞ്ഞു തുള്ളിയായ്
മാഞ്ഞു പോകാം....
നിനക്കായ് എഴുതിയ മൊഴികളുമായി
അതില്‍ നീ മാത്രം കണ്ടെത്തിയ
അര്‍ത്ഥങ്ങള്‍ക്കായി
ഞാന്‍ കാത്തിരിക്കുന്നു.....
ഒന്നുമില്ലാത്ത എന്നിലേ
കാത്തിരിപ്പുപോലും
നീയായിരുന്നെന്നതറിയുബോള്‍
കണ്ണിനൊഴുക്കാന്‍ ഞാനും
കീറിയൊരു കുഞ്ഞു ചാല്‍....
ചുണ്ടിലെത്തുവാനുള്ള ദൂരമെത്രയോ....!
.......അഭിലാഷ്......
No comments:
Post a Comment