രാവിന്‍റെ മാറിലെങ്ങോ പ്രണയം വിരിഞ്ഞു. വെളുത്തുതുടുത്ത ഇതളുകളുമായി ഒരു നിശാഗന്ധിപോലെ സുന്ദരവും രാപ്പാടിയുടെ പാട്ടുപോലെതോന്നുമാറ് അതിശയകരമൊയ കൊലുസടികളുമായ് അതെന്നിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങി. സ്വപ്നം തോറ്റുപോകുമാറ് സുന്ദരമായ് നിത്യസത്യമായ് എന്നില്‍ ഞാനറിയാതെ ചേക്കേറി. സംസാരമെടുത്ത പറന്ന ചാലക ശക്തി രണ്ടു മനസ്സുകള്‍ക്കിടയിലെ ദൂരം അങ്ങുമറച്ചനിമിഷങ്ങള്‍, ഇത്രനാള്‍ ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങാറുള്ള സമയസൂചികള്‍ അതിവേഗമലയുകയാണ് എന്ന് തോന്നിപ്പോയി. നിമിഷങ്ങള്‍ ചെറുതായി വന്നു രാവിന്‍റെ ദൈര്‍ഘ്യം മുഴുവന്‍ ആരോ മറക്കയാണെന്ന് തോന്നിപ്പോയ്. പകലില്‍ കണ്ണാടിച്ചില്ലില്‍ പതിഞ്ഞ എന്‍റെ മുഖത്ത് ഉറക്കച്ചടവിന്‍റെ നൂറു കോലങ്ങള്‍ എഴുതിയിട്ടു മറഞ്ഞ രാവിനെഞാനുമറഞ്ഞു. മോഹവീണയില്‍ സ്വരമായ് ഉണര്‍ന്നവള്‍, കരളില്‍ വിടര്‍ന്ന നൂറുനൂറാശകളില്‍ അവളുടെ നുണക്കുഴികള്‍ പതിഞ്ഞുകുളിരായ്. പക്ഷേ രാവില്‍ വിരിഞ്ഞ പുഷ്പങ്ങള്‍ക്ക് ആയുസ്സുകുറവെന്ന സത്യം ഞാനിന്നറിയുന്നു. പെയ്തൊഴിഞ്ഞ മഴ ബാക്കിവച്ചുപോയ കുളിരും പിന്നിലൊളിഞ്ഞ വിധിയുടെ വേനലെടുത്തകന്നു. കനലുകള്‍ പാട്ടുമൂളുന്ന മനോവീണയില്‍ ഇനിയവള്‍ക്കായോ എനിക്കായോ ഒരു പാട്ടൊഴുകിയെത്തുമെന്‍കില്‍ അതൊരുവെണ്ണീര്‍ വിതുബല്‍ മാത്രം....
...........അഭിലാഷ്........
